Numer 2 wśród krajów Zjednoczonego Królestwa.
W Walii tak jak w Szkocji byłem wiele razy i przyznam, że jest ona niezmiennie piękna. Najbardziej znaną destynacją wśród przemierzających ten kraj jest Park Narodowy Snowdonia. Walia ma też swój własny język, który jest starannie pielęgnowany. Na ulicach, znakach i w sklepach znajdziemy dwujęzyczne nazwy.
Poniżej kilka faktów na temat tego kraju:
(wal. Cymru, wym. [ˈkəmrɨ]; ang. Wales, wym. [ˈweɪlz]) – kraj stanowiący część Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Także celtycka kraina historyczna. Kraj jest położony w południowo-zachodniej części wyspy Wielka Brytania, na zachód od Anglii, nad Morzem Irlandzkim i Celtyckim. Stolicą Walii jest Cardiff.
Mimo że kraj ten dzieli historię społeczno-polityczną z resztą Wielkiej Brytanii, a zdecydowana większość ludności mówi po angielsku, Walia zachowała odrębność kulturową i jest krajem dwujęzycznym. Ponad 560 tys. mieszkańców posługuje się językiem walijskim, który szczególnie rozpowszechniony jest w zachodnich i północnych częściach kraju. Od końca XIX wieku Walia zyskała wizerunek „kraju pieśni”, po części dzięki tradycji eisteddfod. Kraj reprezentowany jest przez własną drużynę na wielu międzynarodowych imprezach sportowych, m.in. w Pucharze Świata FIFA, Mistrzostwach Europy UEFA, Pucharze Świata w Rugby oraz na Igrzyskach Wspólnoty Narodów. Rugby union uważane jest za symbol walijskiej tożsamości narodowej oraz przejaw narodowej świadomości.
Pochodzenie nazwy
Nazwa Walia jest spolszczoną wersją angielskiej nazwy Wales, która jest germańskim egzonimem pochodzącym od germańskiego słowa Walha i oznacza nieznajomego lub cudzoziemca. Słowo Walha prawdopodobnie wywodzi się od nazwy celtyckiego plemienia Volcae.
Walijczycy z kolei nazywają swój kraj Cymru (wym. [ˈkəmrɨ]), a siebie Cymry, co w języku starowalijskim znaczy „rodak”, „krajan”.
Historia
Pierwotna ludność Walii pozostawiła po sobie wielkie budowle megalityczne. Później obszar ten zajęli Celtowie. Rzymianie okupowali obszary Walii od I do V wieku n.e. Po zakończeniu panowania cesarstwa rzymskiego pojawiła się tożsamość narodowa Walii. Pomimo późniejszych najazdów Jutów, Anglów i Sasów, Walia zachowała swą odrębność. W tym czasie powstało na terytorium Walii kilka państw, z których najpotężniejszymi były Królestwo Gwynedd i Królestwo Powys.
Okres po panowaniu Rzymskim
Okres 400 lat następujący po upadku panowania rzymskiego jest najtrudniejszym do zinterpretowania okresem w historii Walii. Po odejściu Rzymian z Brytanii w 410 r. n. e. wiele terenów nizinnych Brytanii na wschodzie i południowym-wschodzie zostało opanowanych przez różne ludy germańskie. Przed szczegółowymi badaniami rozmieszczenia podklas R1-Y-DNA początkowo zakładano, że rdzenni Brytowie zostali wyparci przez najeźdźców. Teoria ta została odrzucona w obliczu dowodów na to, że większość populacji ma najpóźniej pochodzenie z epoki Hallstatt, ale prawdopodobnie późne pochodzenie neolityczne lub wczesne mezolityczne z niewielkim udziałem źródeł anglosaskich. Jednakże do 500 r. n. e. ziemia, która stała się Walią, została podzielona na wiele królestw wolnych od rządów anglosaskich. Królestwa Gwynedd, Powys, Dyfed i Seisyllwg, Morgannwg i Gwent stały się niezależnymi walijskimi państwami następczymi. Dowód archeologiczny znaleziony w Niderlandach i na ziemiach, które miały stać się Anglią, wskazuje na wczesną anglosaską migrację do Wielkiej Brytanii między 500 a 550 rokiem, co zgadza się z kronikami Franków. John Davies zaznacza to jako zgodne z brytyjskim zwycięstwem w Badon Hill przypisywanym królowi Arturowi przez Nenniusa. Wytrwałe przetrwanie ludów rzymsko-brytońskich i ich potomków w zachodnich królestwach zapoczątkowało to, co dzisiaj znamy jako Walię. Wraz z utratą nizin angielskie królestwa Mercji i Nortumbrii, później Wessex, borykały się z Powys, Gwent i Gwynedd, żeby określić granicę pomiędzy dwoma narodami.
Utraciwszy wiele terenów Mercji (dzisiaj West Midlands) w VI wieku i na początku VII wieku, odradzający się w VII w. Powys opanowali osiągnięcia Mercjan. Aethelbald z Mercii, licząc na obronę niedawno zdobytych terenów, zbudował groblę Wat’s Dyke. Według Johna Davisa prawdopodobne jest, że przedsięwzięcie to mogło być zrealizowane za zgodą króla Elisedd ap Gwylog, panującego na ziemi Powys. Ponieważ granica ta rozciągała się na północ od doliny rzeki Severn do ujścia rzeki Dee, połączyła Oswestry z Powys. Inna teoria – oparta o datowanie na podstawie zawartości węgla – określiła istnienie Dyke na 300 lat wcześniej, co może świadczyć, że grobla mogła zostać wybudowana przez poromańskich władców Wroxeter. Król Offa z Mercji zdaje się kontynuować tę doradczą inicjatywę, tworząc większy wał ziemny, znany dzisiaj jako zapora Offa (walijski Clawdd Offa). Davies pisze o badaniach Sir Cyril Fred Fox nad zaporą Offa : ”Planując to, odbyła się konsultacja z królami Powys i Gwent. Na Długiej Górze niedaleko Trelystanu grobla skręca na wschód, pozostawiając żyzne zbocza w rękach Walijczyków. Niedaleko Rhiwabon [grobla] została zaprojektowana, aby zapewnić, że Cadell ap Brochwel zachował prawo do posiadania Twierdzy Penygadden”. Dla Gwentu, Offa zbudował groblę ’’na wschodniej grani wąwozu, wyraźnie z zamiarem rozpoznania, że rzeka Wye i jej ruch należy do królestwa Gwint”. Jednak interpretacje Foxa, zarówno dotyczące długości, jaki i celu grobli Offa zostały zakwestionowane przez nowsze badania. Grobla Offa pozostawała w znacznej mierze granicą między Walią a Anglią, choć Walia odzyskała w XII wieku obszar pomiędzy Dee (Afon Dyfrdwy) a Conwy, znany wówczas jako Y Berfeddwlad. Do VIII wieku granice wschodnie z Anglosasami zostały ustanowione w ogólnych zarysach.
W 853 r. Wikingowie napadli na Anglesey, ale w 856 r. Rhodi Mawr pokonał i zabił ich przywódcę, Goma. Brytyjczycy z Walii zawarli później pokój z Wikingami, a Anarawd ap Rhodi sprzymierzył się z Norsemenami okupującymi Northumbrię, żeby podbić północ. Sojusz ten rozpadł się w późniejszym czasie, Anarawd doszedł do porozumienia z Alfredem, królem Wessex, z którym walczył przeciwko zachodnim Walijczykom. Według Annalesa Cambriae, w 894 r. „Anaward przyszedł z Anglami [ludy pochodzenia germańskiego] i położył odpadki Ceredigion i Ystrad Tywi”.
W VIII wieku n.e. plemiona walijskie zdołały obronić się przed sąsiedzką inwazją Anglosasów. Kiedy jednak Anglię najechał Wilhelm Zdobywca (1066), jego normańska armia wdarła się do Walii i rozpoczęła okupację. W 1218 roku książę Gwynedd zdołał zjednoczyć ziemie walijskie i przybrał tytuł księcia Walii. W 1282 roku, gdy zmarł Llywelyn ap Gruffudd, dokonała się ostateczna aneksja Walii przez Anglię. W 1301 roku król Edward I nadał swemu synowi, Edwardowi II, tytuł księcia Walii, w geście, który miał świadczyć o jedności i związkach między Walią i Anglią. Tytuł księcia Walii przysługuje tradycyjnie najstarszemu synowi brytyjskiego władcy, będącemu następcą tronu Zjednoczonego Królestwa.
W 1400 roku walijski książę Owain Glyndŵr wzniecił powstanie przeciwko Anglii, w cztery lata usuwając Anglików z większości terenów Walii. W 1410 roku powstanie zostało stłumione. W 1485 roku królem Anglii został Henryk VII. Jako Walijczyk i pierwszy władca z rodu Tudorów uczynił rządy Anglii bardziej tolerancyjnymi dla Walijczyków. Jego syn, Henryk VIII połączył Anglię i Walię unią w roku 1536. Na mocy Przepisów Prawnych Walii 1535–1542 Walia została zaanektowana przed Anglię i włączona do jej systemu prawnego.
XIX-wieczna rewolucja przemysłowa zmieniła oblicze Walii, zagrażając tradycyjnemu sposobowi życia walijskich farmerów i pasterzy. Zaczęły się rozwijać wyróżniające się partie polityczne. Walijski liberalizm reprezentowany na początku XX wieku przez Lloyda George’a został wtedy wyparty przez rozwój socjalizmu i Partii Pracy. Poczucie narodowości Walii odrodziło się szczególnie w czasie XX wieku, zaczęły odradzać się walijski język i kultura. W 1925 zostało utworzone Plaid Cymru, a w 1962 Towarzystwo Języka Walijskiego. Walijskie Zgromadzenie Narodowe, które zostało utworzone na mocy Government of Wales Act 1998, jest odpowiedzialne za szereg obszarów, w których może tworzyć ustawy.
Geografia
Walia leży nad Morzem Irlandzkim w południowo-zachodniej części wyspy Wielka Brytania. Od wschodu granica lądowa z Anglią, od południa – morska przez Kanał Bristolski. Długość linii brzegowej wynosi 2700 km.
Powierzchnia Walii wynosi 20 779 km². Jest wyżynno-górzysta, prawie całą powierzchnię zajmuje pasmo Gór Kambryjskich z najwyższym szczytem – Yr Wyddfa (Snowdon), 1085 m n.p.m.
Klimat umiarkowanie ciepły, wybitnie morski o chłodnych latach i łagodnych zimach. Średnia temperatura w styczniu na północy to +4 °C, na południu +6 °C, w lipcu na północy +13 °C i +16 °C na południu. Średnia roczna suma opadów ok. 1000 mm, na zachodnich zboczach gór opady dochodzą nawet do 1800 mm i więcej.
Roślinność głównie trawiasta, występują liczne wrzosowiska, a w środkowej Walii lasy.
- Główne rzeki: Gwy/Wye (dł. 210 km), Wysg/Usk (90 km), Hafren/Severn (354 km), Tywi/Towy (108 km) i Dyfrdwy/Dee (110 km).
- Największe miasta: Caerdydd/Cardiff (324,8 tys. mieszk.), Abertawe/Swansea (228,1 tys.), Casnewydd/Newport (140,2 tys.), Rhondda (72,4 tys.), Y Barri/Barry (47,9 tys.)
- Główne porty morskie: Caergybi/Holyhead, Abergwaun/Fishguard, Abertawe/Swansea, Aberdaugleddau/Milford Haven, Caerdydd/Cardiff
- Parki narodowe: Eryri/Snowdonia, Arfordir Sir Benfro/Pembrokeshire Coast, Bannau Brycheiniog/Brecon Beacons.